อสูรลืมใจ

 อสูรลืมใจ

วรเทพ : ชุน

อะไรที่ได้มาง่ายมันก็คือของตาย

อะไรที่ไม่ชอบเขาจะยัดเยียด

อะไรที่หล่อนโปรดปรานฝันไปเถอะว่าจะได้มันมา

ในเมื่อมันเปราะบางนักเขาจะทำให้มันแตกไปสลายไปเสียเลย

กิตติกา : แก้ว

ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทนอยู่นอกจากคำว่ารัก

ยิ่งเขาเป็นคนแรกที่ได้ครอบครองก็อยากให้เขาเป็นคนสุดท้าย

มันไม่ง่ายที่จะลบใครสักคนไปจากใจ 

รอก่อนนะใจเอ๋ยอย่าเพิ่งหยุดเต้นไปก่อนนะ อีกไม่นานเราจะไม่ต้องเจ็บปวดเพราะใครอีกแล้ว

ในเมื่อไม่เห็นค่าทำไมไม่ปล่อยกันไปเสียที 

-------------------------------------------------------------------------------------

"จะร้องทำไมนักหนาไม่ทราบครับเมีย"

"แก้วเจ็บ.."

"แค่ฉันพาคนนั้นมากินข้าวด้วยมึงก็ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้?"

    "นายไม่ควรพาเธอเข้าบ้าน"

"บ้านฉัน ฉันรู้ว่าอะไรควรไม่ควรเป็นแค่เมียอย่าสั่งเยอะ"

"เขามองนายด้วยสายตาแบบนั้นนายมองไม่ออกหรอไง"

"ออก มันก็เป็นสายตาเดียวกับที่เธอมองฉันไง"

"แก้วจะขาดใจแล้วนะชุน"

"ก็ยังไม่เห็นว่าตายนิ"

********************************************

กลับมาเปิดเรื่องใหม่อีกแล้วพี่น้อง 

เร่องเก่าจบบ้างไม่จบบ้างก็เอาไว้ก่อน

อารมณตอนนี้อยากเปิดเรื่องนี้ แนวดราม่าจริงๆ

ฝากติดตามกันด้วยนะ